امر به معروف و نهی از منکر دو باب مهم از فروع دین هستند که نسبت به سایر فروع از التفات کمتری برخوردارند و علت آن به نظر نگارندة این متن مسائل کلیدی فراموش شدهای است همچون ابهام در موقعیت و ماهیت آن دو؛ همچنین شرایط خاص و متفاوت بسیاری که این دو را از جمله عناوین تخصصی پرگستره قرار داده است، به گونهای که هر کس با اندک بضاعت علمی نمیتواند اقدام به انجام این دو فریضه نماید.
نگارنده در بخش اول بر این مدعاست که این دو فریضه از ماهیتهای مختلف و متعددی برخوردارند. مواردی ماهیت جهادی دارند، شماری داخل در باب نقد و انتقاد هستند، پارهای هم از جنس دعوت به خیر و نصیحت محسوب میشوند، و همة اینها سوای نوع فرهنگی معروف و منکر هستند. همچنین ارائة راهبردهایی برای خروج از آنچه که موجب مهجوریت این دو گردیده، عنوان «فریضة فراموش شده» را به آنها بخشیده است.
وی سپس در بخش دوم به گونهای دیگر از معروف و منکر در فضای مجازی میپردازد و پرده از رازهای نهفتة آن برمیدارد.
نوع پژوهش در بحث حاضر بنیادی ـ راهبردی است، و سبک آن توصیفی، با شیوة اسنادی کتابخانهای/آرشیوی میباشد.
)