معصومان: به عنوان تبیین کنندگان وحی وظیفه داشتند با گفتار و رفتار خود، پیروان دین مبین اسلام را با بایدها و نبایدهای زیستن آشنا نمایند. انسان به عنوان موجودی اجتماعی چارهای جز ایجاد ارتباط با همنوعان ندارد و در این راستا اگر بخواهد ارتباطی اثربخش با همنوعان برقرار نماید، باید از پارهای عوامل مؤثر بهرهگیری کند و از بخشی بازدارندههای ارتباط دوری گزیند.
این نوشتار با هدف استخراج و دستهبندی پارهای از موانع و بازدارندههای ارتباط اثربخش در گفتار و رفتار امام رضا7 تدوین شده است. این بازدارندهها در ابواب مختلف حدیثی و نه فقط در ابواب اخلاقی احادیث ایشان به چشم میخورد.
تنوع سه دورة مختلف در دوران امامت ایشان و نگاه ویژه از حیث ارتباطی به احادیث آن امام همام میتواند الگویی ویژه برای شیوة رفتاری مدیران و بلکه همة علاقهمندان به خاندان اهلبیت: باشد.
در این نوشتار، که به شیوة کتابخانهای سامان یافته است، بازدارندهها در دو گروه کلی درونی و بیرونی تقسیم شده که اجمالاً بازدارندههایی همچون شیطان و نفس اماره، تحقیر، حسد، دروغ، بخل، فخر فروشی، بهتان، تکبر، غیبت، کینه و عداوت، ترس و بدزبانی به عنوان موانع ارتباط آورده شده است.
شوخی بیش از حد، مشاجره، نسبت ناروا، خشم، مجادله، محدود نمودن ارتباط، بیتوجهی به احساسات طرف مقابل، تفاوت برخورد، همنشینی با بدان، پیامهای غیر کلامی نامناسب، ستایش افراطی مخاطب و نصیحت از دیگر بازدارندههای ارتباط است که شواهد آن را در احادیث امام رضا7 یافتهایم.
)