سرمایة اجتماعی در هر گروه یا جامعهای نشاندهندة کیفیت کارکرد نهادهای اجتماعی آن جامعه است. وجود میزان قابل قبولی از سرمایة اجتماعی موجب تسهیل کنشهای اجتماعی میشود، به طوری که در مواقع بحرانی میتواند به عنوان منبع اصلی حل مشکلات و فرآیندها به کار رود. سرمایة اجتماعی در پیشنهادهای علمی خود، برای حل معضلات اجتماعی و توسعة اجتماعی نهادهای مدنی، جهتگیریهای ارزشی و دینی را به عنوان یک ضرورت قلمداد میکند و بر نقش مذهب به عنوان یک مفهوم جامعه ساز بیش از پیش تأکید دارد. با توجه به نقش آموزههای دینی و مذهب در شکلگیری و توسعة سرمایة اجتماعی این پژوهش تلاش میکند با واکاوی ادبیات و مبانی نظری سرمایة اجتماعی، جایگاه مذهب در ارتقای عناصر و مؤلفههای آن را تبیین کند. نتایج حاکی از آن است که افزایش گرایشهای مذهبی و اعتقادات ایدئولوژیکی در جامعه، به افزایش سرمایة اجتماعی کمک میکند. مذهب با ایجاد یک جهانبینی واحد در میان افراد جامعه نوعی هماهنگی و همدلی ایجاد مینماید و افراد با پیروی از دستورات دینی به فهم مشترک از مسائل مادی و اجتماعی اطراف خود میرسند و زمینه برای اعتماد متقابل، انسجام اجتماعی و مشارکت پدید میآید.
)